Outputsturing wordt de laatste jaren steeds meer als ideale sturingsvorm gezien binnen het openbaar bestuur. Onderzoek naar de effecten van deze sturingsvorm is echter nog niet systematisch verricht, terwijl de geluiden uit de praktijk cynischer worden. Dit artikel geeft een verslag van een onderzoek dat is verricht naar de effectiviteit van outputsturing binnen gemeenten. Bezien is, hoe effectief de gehanteerde sturingsvorm is en welke contextvariabelen deze effectiviteit beïnvloeden. Uit het onderzoek blijkt, dat de contextvariabelen niet altijd een eenduidige impact hebben op de gerealiseerde effectiviteit. Het onderzoek wijst verder uit, dat tussentijdse sturing en processturing de effectiviteit niet altijd bevordert.