Het schrijven van een proefschrift is vaak een moeizaam, soms frustrerend, maar altijd leerzaam proces. De promovendus ervaart keer op keer dat hij tegen grenzen aanloopt. Dit kunnen grenzen zijn die te maken hebben met de beschikbaarheid van data, maar ook bijvoorbeeld grenzen die te maken hebben met de beperkte tijd van de promo-vendus (en die van zijn promotoren) die voor het onderzoek beschikbaar is. Het proefschrift van Bob van Kuijck is in die zin typisch: de promo-vendus heeft zijn aandacht voortdurend moeten verdelen tussen de praktijk van een accountants-kantoor, het onderwijs aan twee universiteiten en zijn promotieonderzoek. Bovendien is er, zoals de auteur zelf opmerkt, ‘...meer in het leven dan alleen maar werken...’. Ondanks een aantal toppu-blicaties van enkele jonge Nederlandse onderzoe-kers is Nederland op het terrein van het accoun-ting en auditing-onderzoek nog redelijk onderontwikkeld. Dit rechtvaardigt tot op zekere hoogte een langere doorlooptijd van promotie-onderzoek en een leerproces dat gekenmerkt wordt door vallen en opstaan. Ook hier is het onderhavige proefschrift typisch: het onderzoek is een achttal jaren geleden opgestart met een pro-bleemstelling die duidelijk afwijkt van de pro-bleemstelling die we nu in het proefschrift lezen.