Wanneer een moedermaatschappij geen garantie afgeeft voor de schulden van haar dochtermaatschappijen, bijvoorbeeld door afgifte van een 403-verklaring,1 bepalen opvattingen over de rol van de moedermaatschappij als bestuurder van de concernorganisatie de verwachtingen die leven ten aanzien van het voorkomen dan wel tijdig signaleren van schade jegens derden. In deze studie wordt betoogd dat juristen en bedrijfseconomen een verschillende opvatting hebben over die rol. Bedrijfseconomen rekenen de moedermaatschappij een grotere verantwoordelijkheid toe voor het reilen en zeilen in de concernorganisatie dan juristen. Juristen nemen slechts een grotere verantwoordelijkheid aan op beleidsterreinen waarop ‘intensieve bemoeienis’ plaatsvindt. Dit leidt in de praktijk tot onnodige discussies over de verantwoordelijkheid van de moedermaatschappij en het bestuur van de dochtermaatschappij voor het optreden van schade jegens derden door een concernorganisatie. Op basis van het onderzoek wordt een voorstel uitgewerkt om te komen tot een beoordelingskader voor het optreden van de moedermaatschappij in haar rol als concernbestuurder. In dit artikel wordt daartoe een eerste aanzet gegeven.