Hoewel de interesse in performance management de laatste jaren aanzienlijk gestegen is, heeft onderzoek tot nu toe overwegend inconsistente resultaten over de effectiviteit ervan opgeleverd. Inconsistenties die samenhangen met onvoldoende begrip van de factoren die de effectiviteit van de performance management-systemen zouden kunnen vergroten. In de onderhavige studie proberen we meer zicht te krijgen op die factoren door performance management-systemen in zestien toonaangevende organisaties te onderzoeken. We maken daarbij gebruik van signalling theory (murray, 1991; Spence, 1973) om aan te tonen dat afhankelijk van de mate waarin organisaties bepaalde faciliterende maatregelen treffen, medewerkers daaruit afleiden dat het management daadwerkelijk belang hecht aan performance management. Vervolgens werkt dit door op de effectiviteit van het performance management-systeem in de desbetreffende organisatie. Ons raamwerk, opgesteld op basis van de theorie, kijkt daarbij naar het belang van de volgende vier faciliterende factoren: (1) het door het management uitgaan van een brede of enge opvatting over performance management, waarin naast tactische elementen er al dan niet sprake is van strategische elementen, (2) het betrekken van senior managers bij het performance management-proces, (3) het duidelijk communiceren van performanceverwachtingen, en (4) het formeel trainen van degenen die betrokken zijn bij het beoordelingsproces, de zogenaamde 'performance raters', oftewel de beoordelaars. Op basis van onze bevindingen kunnen we voor met name de eerste drie factoren concluderen dat deze bij de betrokken organisaties inderdaad een rol vervullen als het gaat om het communiceren van verwachtingen, die als signaal door de medewerkers kunnen worden opgevat en als zodanig in positieve zin kunnen doorwerken op de effectiviteit van performance management-systemen.