De afgelopen jaren is door de beroepsorganisatie en de overheid hard gewerkt om het landschap van onze beroepsregelgeving opnieuw in te richten. Dat is gelukt en met een snelheid waar menig stedenbouwkundige jaloers op zou zijn. Maar is het een herkenbaar landschap voor de professional en kan die hierin zijn weg wel vinden? Gevoelens van ‘te weinig’ herkenning en ‘te zware’ regeldruk voeren de boventoon. De roep om deregulering vanuit een deel van de collega’s is enorm. Er worden voorstellen gedaan om regelgevende kaders, kwaliteitsregels en gedragsregels moeiteloos op de brandstapel te gooien. Fantasierijke voorstellen worden en zijn gedaan om groepen accountants onder de noemer accountants in business in de VGC te schuiven en nieuwe begrippen te introduceren. Dit laatste wordt bijvoorbeeld pijnlijk zichtbaar bij de voorstellen van de Redactiecommissie NOvAA/ NIVRA om via de introductie van het begrip ‘besloten verkeer’ een groep collega’s een plekje te geven in het landschap waar zij, gegeven de aard van hun dienstverlening, totaal niet thuis horen. Dit alles heeft als effect dat ons landschap ernstig dreigt te verrommelen. De samenhang en structuur; de eens zo kenmerkende eigenschappen van ons landschap van regels dreigt zo verloren te gaan. De vraag komt op wat er nu eigenlijk speelt in de Nederlandse polder.