Het kabinet is na een tumultueuze periode, waarin niet de meest verheffende publieke debatten zijn gevoerd, uiteindelijk demissionair geworden. Bij nader inzien is de timing eigenlijk niet eens zo ongelukkig: kort na de val van het kabinet publiceerden twintig ambtelijke commissies hun voorstellen voor 35 miljard euro aan bezuinigingen om de structurele overheidstekorten weg te werken. Politieke partijen maken hun keuzes uit deze voorstellen en kiezers kunnen vervolgens bepalen welke partij volgens hen met de beste oplossingen komt. We hebben zelden een zo mooi voorbereide verkiezingsstrijd meegemaakt. Dit is het goede bericht. Maar er zit ook een mogelijke schaduwkant aan deze ontwikkeling. Politieke partijen dreigen met ambtelijke voorstellen aan de haal te gaan en complexe zaken door de politieke retoriek tot versimpelde keuzes te reduceren. Dit dreigt zich uiteraard het meeste voor te doen in de sectoren die politiek de meeste aandacht krijgen, zoals de hypotheekrenteaftrek, de AOW-discussie, het onderwijs en de zorg. Ik wilde het in deze column vooral over de zorg hebben, omdat van deze sector verwacht wordt dat hij de grootste bijdrage aan de bezuinigingen levert (zo’n 6,5 miljard bij de huisartsen en ziekenhuizen en 4,5 miljard euro op de langdurige zorg), terwijl juist de politiek gevoelige discussies over de zorg gemakkelijk kunnen ontaarden in valse tegenstellingen en onoplosbare twistpunten.