In dit artikel wordt beargumenteerd dat een economisch/juridische benadering van corporate governance partieel is. Als gevolg daarvan zijn aanbevelingen voor beleid niet eenduidig te formuleren. Een gedragsmatige benadering benadrukt interacties tussen bestuurders en commissarissen en erkent dat een onderneming ingebed is in netwerken van ondernemingen en bestuurselites. Er worden twee voorbeelden uitgewerkt die aantonen dat het meenemen van dergelijke sociale processen tot betere inzichten in governancepraktijken leidt. Het eerste voorbeeld toont aan dat raden van commissarissen voordelen kunnen halen uit gepercipieerde nabijheid – in tegenstelling tot onafhankelijkheid – tussen de bestuursvoorzitter en de voorzitter van de raad van commissarissen. Uit het tweede voorbeeld blijkt dat naleving van de Nederlandse code- Tabaksblat hoger is voor ondernemingen die juist een onafhankelijke raad van commissarissen hebben en voor ondernemingen die een centrale positie innemen in een netwerk van vennootschappen waarin de naleving hoog is.