De verslaggeving over op aandelen gebaseerde beloningen op basis van IFRS 2 wordt vaak genoemd als voorbeeld van te omvangrijke en/of nietfunctionele informatieverstrekking in de toelichting op de jaarrekening (disclosure). In dit onderzoek doen wij verslag van een onderzoek naar de praktijk van deze verslaggeving in de jaarrekeningen van een groep beursgenoteerde ondernemingen uit vier Europese landen, waaronder Nederland. Wij stellen vast dat IFRS 2-disclosures vaak erg omvangrijk zijn in verhouding tot het belang van de onderliggende post in het geheel van de jaarrekening, wat erop kan wijzen dat de toelichtingsvereisten van IFRS 2 soms meer mechanisch dan welbewust worden toegepast. Wij geven door middel van voorbeelden (best practices) aan dat sommige ondernemingen er in geslaagd zijn om hun toelichting een doordachte opbouw te geven, wat de leesbaarheid zeer ten goede komt. Het is echter niet evident dat de toekomst van deze disclosures ligt in een betere structurering met behoud van de hoeveelheid verstrekte informatie. Het artikel sluit af met de open vraag of niet meer ondernemingen in de toekomst zullen concluderen dat zij de hoeveelheid informatie over dit onderwerp aanzienlijk kunnen beperken.